Onvoorwaardelijkheid

Toen ik mijn hond Davy nog had liep ik vaak met hem op de hei of langs de Maas in mijn woonplaats Venlo. 
Ik keek naar hem terwijl hij heerlijk op z’n gemak voor me uit wandelde terwijl ik mijn gedachtes liet afdwalen. Het viel me weer eens op hoe gemakkelijk deze hond in het leven staat: altijd vriendelijk naar andere honden toe, nooit beledigd als een andere hond zijn vriendschapsverzoek afwijst of hem negeert. Het komt blijkbaar geen moment in hem op om dan gekwetst te zijn of zich afgewezen te voelen.

Als een van zijn hondenvriendinnetjes tegen een loopsheid aanzit, speelt ze volop met hem en hebben ze een hoop lol samen. Maar in andere periodes negeert ze hem praktisch volledig en loopt gewoon door. Het komt dan geen moment in Davy op om daar boos over te zijn of aan te dringen.
Zo zie ik dat ook vaker gebeuren met andere hondenvriendjes die hij heeft: soms spelen ze, maar soms zijn er blijkbaar andere prioriteiten en lopen ze na een korte begroeting gewoon door.

Hij is nooit beledigd of denkt: "Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan?"

Ook als ik hem eens een paar uurtjes alleen moet laten, of als de dagelijkse wandeling wat korter is dan hij gewend is. Hij is altijd blij en tevreden en accepteert het (en mij!) blijkbaar gewoon zoals het is. Dat is onvoorwaardelijke liefde!

Als je daar over nadenkt is dat toch best bijzonder. Blijkbaar heeft mijn hond zoveel zelfvertrouwen en voelt zich zo goed over zichzelf dat hij andere honden alle ruimte kan geven om ook zichzelf te zijn. Zou het niet mooi zijn als wij mensen daar ook iets meer van hadden? Als je je vrienden of je lief ook zoveel ruimte zou kunnen geven? Als je niet beledigd bent of teleurgesteld als je beste vriendin tot drie keer toe een afspraak met je afzegt, of als jij altijd degene bent die contact opneemt? Voel je je dan weleens niet goed genoeg, of onbelangrijk, of beledigd?

En als je lief weer eens vergeet bloemen voor je mee te brengen, terwijl je dat eigenlijk verwacht had? Denk je dan wel eens bij jezelf: “als je eens wat vaker bloemen voor me meebracht, zou ik meer van je houden”? (Of als je een paar kilo zou afvallen, of wat minder tijd met je vrienden zou doorbrengen of….. vul maar in!) Dan ben je “voorwaardelijk”.

Het lijkt wel alsof je, wanneer je goed in je vel zit, meer zelfvertrouwen hebt, jezelf waardevol vindt en goed genoeg, je met dit soort dingen veel minder moeite hebt. Dan haal je je schouders op, in de overtuiging dat het helemaal niet nodig is dit als een persoonlijke afwijzing te zien.

Moeten we gewoon meer hond zijn??? 🙂

Of moeten we naar onszelf kijken en ons afvragen: Voel ik me goed genoeg? Voel ik me waardevol? Kan ik dingen loslaten waar ik geen invloed op heb?

Als je antwoord daarop “ja” is, voel je je waarschijnlijk een tevreden en gelukkig mens.

Maar als je antwoord hierop “nee” is, dan heb je wat werk te doen. Als je niet lekker in je vel zit, angstig en onrustig bent, je teveel stress hebt, moeilijk kunt "afschakelen" en het gevoel hebt dat je er geen controle over hebt, weet dan dat je niet alleen bent.

En dat er iets aan te doen is. 😊

Hoe zou het voor je zijn als je méér controle hebt over hoe je je wilt voelen? 

Als je praktisch elk negatief gevoel binnen een paar minuten kunt omdraaien in iets wat je wél wilt?

Ik heb een gratis e-book voor je met een paar krachtige tips over hoe JIJ weer de baas wordt over jouw gevoel.